سنگهای عمود در گنج یابی

سنگ، به‌عنوان یک عنصر مهم در هنر روم و یونان، نقش بسیار مهمی در فرهنگ و هنر این دو تمدن داشته است. سنگ‌ها به‌صورت ستون‌ها، صخره‌ها، سنگ‌قبرها و سایر اشکال، به‌عنوان قطعاتی از معماری و هنر، نمادها و اشکالی را که مفاهیم موردنظرشان را در خود جای داده بودند، حک کرده و نقاشی کرده‌اند. این سنگ‌ها با نوشته و نقاشی‌هایی روی خود، به‌طوری‌که به‌صورت تنگاتنگ با روح ارتباط داشته باشند، از اهمیت و تقدس بالایی برخوردار بودند و به‌عنوان اجزای غیرقابل اجتناب از اماکن مقدس محسوب می‌شدند.

سنگ‌های عمودی در گنج‌یابی، با حالت عمود خود از خاک به‌آسمان، از منظر دینی صعود و نزول و از دیدگاه فلسفی نیز هستی و نیستی را با تمام مفاهیم در سینه‌ی خود جای‌دهی کرده‌اند. این سنگ‌های افراشته که به‌عنوان نماد تقدس محسوب می‌شوند، تنها به‌عنوان سنگ طبیعی موجود در طبیعت نگریسته نمی‌شوند؛ بلکه معنایی عمیق‌تر و فراتر از آن دارند. به همین ترتیب، همان‌طور که بنی‌آدم از خداوند آمده و به‌سوی او بازمی‌گردد، این سنگ‌ها نیز از زمین به آسمان سربرافراشته‌اند.

سنگ‌های عمودی، علاوه بر این، نمادی از تولد و تناسل را نیز به‌همراه دارند. سنگ‌هایی که به‌طور مکعب برافراشته شده‌اند، ماده را نمایان می‌کنند، در حالی‌که سنگ‌هایی که به‌صورت مخروط هستند، نر را تمثیل می‌کنند. از این‌رو، در باورهای باستانی، سنگ‌های عمودی و محراب‌های ساخته‌شده از سنگ، جایی بود که انسان انتظار می‌کشید که خداوند در آن‌جا قرار بگیرد و عهد و پیمان‌ها را قبول کند.

از آنجا که آثار و نشانه‌های حکاکی و نقاشی شده بر روی سنگ‌ها و صخره‌ها می‌تواند ارزش‌های تاریخی و فرهنگی داشته باشد، برای حفظ میراث فرهنگی و تاریخی، این آثار باید مورد حفاظت قرار گیرند و تخریب نشوند. در نهایت، هر آثار و نشانه‌ای که از گذشتگان به یادگار ما مانده، یک نقطه‌ی مهم در تاریخ و فرهنگ ماست.